Herbeginnen

Column van Rik Torfs – © De Standaard, 02 december 2010

Zaterdagnamiddag. Dan nam ik een bad, toen ik een kind was. Het klateren van superwarm water. Veel schuim. Het bad liep vol, de geest liep leeg. De huid werd week. Beslagen ramen. Er was geen buitenwereld meer.

Dat weldadige gevoel keerde weer, vorige zaterdag, in de promotiezaal van mijn universiteit, tijdens het afscheidscollege van Carlos Steel. Filosoof. Kenner van Plato en Aristoteles. Het verleden troost. Als de Chinezen niet binnenvallen, wordt Latijn de voertaal van het onafhankelijke Vlaanderen. Maar Grieks graaft dieper. Overstijgt het wapengekletter van Julius Caesar. Koestert de gedachte, zelfs als die de militaire overwinning kost. Vae victis? Wee de winnaars.

Met emeritaat gaan valt Carlos Steel zwaar, hoor ik overal. Toch voelde ik zaterdag even de neiging om hetzelfde te doen, op voorwaarde dat ik ook in staat zou zijn om zo’n prachtig afscheidscollege te geven. Professoren in toga schrijden de zaal binnen. In zwart gehuld lijken ze op elkaar, de blik sereen, de onderlinge vetes afgezwakt. Alleen de dunne lijn die de toga omzoomt verschilt per faculteit. Geel voor filosofen. Blauw voor ingenieurs. Rood voor kerkjuristen. De gelijkenis is groter dan het verschil, maar het is het verschil dat opvalt. Dat is zo voor professoren, maar het geldt voor alle mensen.